Bye bye Ohio

Hey allemaal,

Gedurende de wintermaanden dat ik hier in Oxford ben geweest heeft iedereen me voortdurend gewaarschuwd voor een strenge winter, met veel sneeuw en ijs. Nu vertrek ik hier alweer en is het de hele tijd best lekker weer geweest. Af en toe een beetje nachtvorst maar verder heeft het niet gewinterd. Toch wel een beetje medelijden met jullie in het koude Nederland. Mijn professor nodigde me al uit om volgend jaar terug te komen als ik weer dit hetzelfde weer mee kon brengen.

Het enige ijs dat ik heb gezien was vorig weekend in het ijshockey stadion. Miami University heeft een eigen team, de ‘Miami Redhawks’ die spelen in een universiteitscompetitie. Afgelopen weekend speelden ze thuis en ben ik op vrijdag met Chris, Sarah en Stacey naar game gaan kijken. Met een meer dan 3 keer zo hoog aantal sog (=shots on goal, 41 v.s. 13) verloren we nog met 2-1. Desondanks heb ik me daar prima vermaakt. De helft van de tribune is bedoeld voor studenten en die zit daar dan ook vol mee om samen met de universiteitsband en de Redhawk mascotte ‘Swoop’ het team aan te moedigen. Het supporten is hier echt anders dan normaal, ik heb er hard om moeten lachen. Er zijn bepaald cheers waar iedereen op de studenten tribune aan meedoet, dus de band speelt melodietje waar dan een tekst en een soort van “dansje” bijhoort. Tot zover nog niet heel vreemd maar op het moment dat de teams het veld op komen dan begint het. Eerst worden de spelers van Miami omgeroepen en wordt er hard gejuicht. Vervolgens komen de tegenstanders het veld op en iedereen op de hele tribune (je staat de hele tijd tijdens de game) draait zich om, zodat je met je rug naar het veld staat. Iedere keer al er een naam wordt omgeroepen roept iedereen over zijn schouder: “WHO CARES?!!”. Elke keer als er door de Redhawks wordt gescoord wordt de fight song gespeeld. Daarna wordt de goaly van de tegenstanders uitgejoeld met “IT’S ALL YOUR FAULT!!!”. En zo zijn er nog veel meer dingen te noemen, ook ‘ugly goaly’ en ‘break his leg’ heb ik verschillende keren voorbij horen komen. Ik heb me er erg vermaakt alleen al met het supporten, de wedstrijd zelf van helaas niet zo heel goed. Daarom ben ik zaterdag nog een keer gegaan met Chris en toen wonnen we met 6-0, dat komt natuurlijk omdat ik toen alle cheers goed mee kon doen :P.

Met mijn stage-opdracht heb ik ondertussen stug doorgewerkt. De problemen die ik voor de kerstvakantie had (in verband met de convergentie van arclength continuation methods) hebben me vrij veel vertraging opgeleverd. Maar zoals mijn begeleider al zei: “het leven van een onderzoeker gaat niet over rozen”. Hij had deze problemen al voorzien voor we aan de opdracht begonnen omdat hij daar bij eerdere projecten ook last van had gehad. Gelukkig heb ik het uiteindelijk voor elkaar gekregen om de methode toch te kunnen gebruiken. Ook ben ik hard aan het werk geweest aan mijn eindverslag. Voordat ik straks alles helemaal kan afronden heb ik nog wel wat werk te doen als ik weer terug ben op de TU/e. In de laatste weken bleek wel dat het echt analyseren en uitwerken van alles nog wat meer tijd gaat kosten, toch zag mijn begeleider al wel resultaten die hij graag wilde publiceren. Dat vond ik wel een hele eer, waarschijnlijk gaan we nu na het afronden van mijn verslag een conference paper of article schrijven voor een wetenschappelijk journal.

Toen kwam het einde hier toch wel plotseling heel erg dichtbij en heb ik op vrijdag alles op de universiteit afgewerkt en afscheid genomen van iedereen die ik daar heb leren kennen. En met mijn professor ben ik nog even gaan lunchen. ’s Middags ben ik op de fiets nog een rondje over de campus gaan maken, en ben ik ook even naar een deel genaamd Western Campus (maar het ligt in het oosten) gegaan. Daar was ik nog niet geweest en dat zou erg mooi zijn om te zien. Dat was een heel erg heuvelachtig stuk met veel bomen, stroompjes en gebouwen en bruggen van natuursteen. Genoeg foto’s heb ik gemaakt om in Eindhoven straks te kunnen laten zien hoe een campus er ook uit kan zien…

Op vrijdagavond zijn we uitgegaan en hebben we de hele tijd gezellig bij Steinkeller’s gezeten. Jeff was dit weekend toch nog naar Oxford gekomen, dus dat was wel erg leuk. Genoeg bier en shots hadden we weer gehad, omdat het mijn laatste weekend zou zijn. Na op zaterdag ochtend te hebben uitgeslapen ben ik eerst uptown gaan ontbijten zoals twee weken geleden, daarna ben ik dan toch maar begonnen met inpakken. Eerst nog laatste keer de was doen en dan maar eens gaan zoeken waar al je spullen in een huis terecht komen. ’s Avonds zijn we met een hele groep gaan eten bij de Mexicaan, dat was wel erg lekker en daar moesten ook de nodige Margarita’s bij worden gedronken (lees: pitchers margarita besteld). Dat was het begin van een erg leuke laatste avond. Daarna nog even naar een huisfeest geweest voordat we uptown de laatste keer zijn uit gegaan.

En dan is het alweer zondagavond en sta ik op het punt om te vertrekken. Vandaag ben ik druk bezig geweest de laatste dingen in te pakken en te zorgen dat ik morgenmiddag naar Cincinnati kan om daar de bus naar Chicago te pakken. Het eerste deel van mijn trip is nu uitgestippeld en geboekt (Chicago en LA), wanneer ik dan precies vertrek naar Las Vegas zie ik dan weer als ik in LA ben.

Een heel vreemd gevoel heb ik nu wel. Ik heb nog steeds het idee dat ik nog maar net ben aangekomen en dat sta je alweer klaar om te vertrekken. De tijd is echt omgevlogen en ik heb het super naar mijn zin gehad. De eerste weken ben je druk met alles op orde brengen, kamer, project, papierwerk op universiteit en sinds de kerstvakantie ben je het vertrek alweer aan het regelen. Gelukkig heb ik hier veel studenten leren kennen die me Oxford hebben laten zien en het Amerikaanse studentenleven echt hebben laten meemaken. Het was een superervaring. Ik kijk nu echt uit naar mijn reis naar Californie, maar vind het aan de andere kant erg jammer om hier alles achter te laten. Vooral vandaag heb ik van veel mensen afscheid genomen. Met Chris ben ik nog even wat gaan eten (sushi) en nu sta ik hier klaar om voor de laatste keer in Oxford naar bed te gaan. Btw een leuke toevoeging, Chris zou me wel even ophalen, dat vond ik niet meer verwonderlijk, want iedereen heeft hier een auto. Maar blijkbaar had hij gisteren thuis even van auto gewisseld, want nu had ie de grootste Dodge bij die ik ooit heb gezien, het was nog net geen tank.

Ik wil iedereen bedanken voor het volgen van mijn reisverslag tijdens mijn stageperiode. Ik heb het altijd erg leuk gevonden om de leuke reacties te lezen. Komende weken zal ik heel wat steden bezoeken en zien. Ik zal proberen jullie met dit blog op de hoogte te houden en zo nu en dan wat foto’s toe te voegen.

Groeten,

Johan