Nicaragua

Hoi allemaal,

Op het moment van schrijven zitten John en ik aan de voet van een vulkaan op “Isla de Ometepe” in Nicaragua. In een hangmat aan de rand van het meer geniet ik nu van een lekker zonnetje. Sinds het laatste verslagje hebben we alweer zoveel meegemaakt dat dit verhaal wel.aan de lange kant is. Voor de geinteresseerden veel pleIer met lezen en zie maar hoe ver je ermee.komt. Ik zal proberen binnenkort nog wat foto's online te zetten.

Nadat John zijn duikbrevet ook had gehaald, zijn we nog een keertje samen gaan duiken. Tussen de twee duiken in ging onze kapitein zelfs nog op zoek naar een walvishaai, die vaak in de wateren rond Utila wordt gezien. Maar helaas hebben we hem niet kunnen vinden. 's Middags hebben we na een mooie week toch afscheid genomen van het eiland en hebben we de ferry naar La Ceiba gepakt. Hier stond aan het dok al een 4x4 klaar die ons naar de Jungle River Lodge bracht. Dit was een mooie lodge aan de rand van jungle rivier “Rio Cangrejal”. Vanuit de lodge, waar we zelfs een wilde papegaai zagen, hadden we een mooie uitzicht op de redelijk rustige rivier met hier en daar een stroomversnelling erin. Gedurende de nacht had het zo hard en lang geregend, dat we de rivier de volgende ochtend niet meer terug kenden! Het water stond zo hoog en ging zo hard, dat het raften niet meer zou lukken. Bovendien was door de storm ook de stroom uitgevallen en het kon nog wel een dagje duren voordat die weer zou werken. Dus hebben we maar besloten terug naar La Ceiba te gaan.

Daar aangekomen hoorden we dat het weer zo slecht was, dat de veerboot van Utila niet meer naar het vasteland kon komen. Wij waren al blij dat we daar niet vast zaten, maar omdat er nu niemand van het eiland afkwam, ging onze shuttle dienst naar Nicaragua ook niet door. Het verliep dus allemaal niet helemaal volgens planning. 's Middags hebben we daarom nog snel zelf een bus geboekt naar San Pedro Sula, vanwaar we hoopten door te kunnen reizen. Maar helaas bleken die voor een dag volgeboekt te zitten. We zaten dus een dagje vast in San Pedro Sula, wat in 2012 was verkozen tot gevaarlijkste stad ter wereld en meeste moorden per 1000 inwoners per jaar.... Na twee nachten en een dag in deze stad waren we nog steeds 'alive and well' en konden we met de ticabus verder naar Nicaragua. De grensovergang verliep vrij makkelijk omdat we nu met een volle bus waren en een mannetje van de busmaatschappij zorgde voor alle stempels/kosten/formuliertjes. Het was toch al laat op de middag toen we aankwamen op het busstation van Leon. Nadat we een hostel gevonden hadden en waren ingechecked zijn we met een Belgische backpackster wat gaan eten.

Op de ochtend van 10 januari hebben we te voet de stad een beetje verkend. Dit is net als Antigua in Guatemala een stadje wat bijna 500 jaar geleden door de Spanjaarden is gesticht. Op bijna iedere straathoek staat een kerk, de ene nog griter en imposanter dan de andere. De gebouwen (kerken en huizen) zijn hier allemaal geschilderd in alle kleuren van de regenboog. Met de oranje pannendaken geeft dit een heel mooi straatbeeld, wat nog wordt verbeterd door enkele vulkanen aan de horizon. Er zijn verschillende tours mogelijk op en rond deze vulkanen. In de middag zijn we met een 4x4 een heel eind de actieve Telica vulkaan opgereden. Samen met een gids klommen we naar boven, waar we de zon hebben zien ondergaan over een prachtig landschap vol met vlaktes en vulkanen. Toen de zon eenmaal onder was werd het snel donker en zijn we doorgelopen naar de krater. Deze is 700 meter doorsnee en 120 meter diep. Als je op de rand (steile wand naar beneden en geen hekje, 't is hier geen Nederland) staat/zit/ligt, kun je een gloeiende zwarte korst zien met gaten erin. Door deze gaten zie je de oranje-rode lava. Ook ruik je een sterke zwavel geur en het meest indrukwekkend in misschien nog wel het geluid dat dit alles maakt: alsof er een vliegstuig op volle toeren staat te draaien. Met zaklampen in de hand hebben we onze weg terug omlaag naar het busje gevonden.(kerken en huizen) zijn hier allemaal geschilderd in alle kleuren van de regenboog. Met de oranje pannendaken geeft dit een heel mooi straatbeeld, wat nog wordt verbeterd door enkele vulkanen aan de horizon. Er zijn verschillende tours mogelijk op en rond deze vulkanen. In de middag zijn we met een 4x4 een heel eind de actieve Telica vulkaan opgereden. Samen met een gids klommen we naar boven, waar we de zon hebben zien ondergaan over een prachtig landschap vol met vlaktes en vulkanen. Toen de zon eenmaal onder was werd het snel donker en zijn we doorgelopen naar de krater. Deze is 700 meter doorsnee en 120 meter diep. Als je op de rand (steile wand naar beneden en geen hekje, 't is hier geen Nederland) staat/zit/ligt, kun je een gloeiende zwarte korst zien met gaten erin. Door deze gaten zie je de oranje-rode lava. Ook ruik je een sterke zwavel geur en het meest indrukwekkend in misschien nog wel het geluid dat dit alles maakt: alsof er een vliegstuig op volle toeren staat te draaien. Met zaklampen in de hand hebben we onze weg terug omlaag naar het busje gevonden.

De dag erop zijn we naar een andere vulkaan gegaan, de Cerro Negro. Dit is de jongste vulkaan in de keten en heeft pikzwarte hellingen van de vulkaan as. Met een rugzak met uitrusting en een soort van snowboard/slee zijn we in een uur omhoog geklommen. Hoe hoger we kwamen hoe harder het begon te waaien, en dat is echt geen pretje als je ook nog een groot board vasthoudt! Maar eenmaal bovengekomen en het uitzicht te hebben bekeken, deed iedereen een overall aan, stofbril en handschoenen aan en konden we gaan "volcano boarden". Je zit dan op dit volcano board en glijdt over de vulkaan helling van 45 graden naar beneden. Dit was echt super. Ik ben zelfs twee keer omhoog geweest, de tweede keer omlaag ging echt goed hard!

Oorspronkelijk was het plan om in de middag de reis verder te zetten, maar een Nederlandse en een Belgische die beiden in Leon wonen en werken hadden ons overgehaald om nog wat extra cultuur mee te maken. De dag erop (zondag) was namelijk de traditionele 'Gallera', wat spaans is voor hanengevechten. Omdat we dit wel wilden meemaken, besloten we een dagje langer te blijven. Die avond zijn we gezellig in Leon op stap geweest met een groep van het hostel met niet minder dan 7 Nederlanders! De volgende ochtend heb ik met even lekker opgefrist door een duik te nemen in de grote oceaan. Het strand is maar een half uurtje van Leon af, en daar ben ik samen met een andere backpacker even een ochtendje heen geweest. Dus nu pas, na een week of vier, heb ik in zowel de caribische als de gote oceaan gezwommen. Om een uur of drie 's middags werden we met een groep van een man of 20 opgehaald om naar de Gallera te gaan. We hadden een lokale gids die gelukkig wel goed engels sprak. Hij vertelde dat de Gallera hier een traditie is. Je kunt een vechthaan trainen. dat duurt ongeveer een jaar. Daarna kun je dan tijdens zo'n middag een tegenstander uitkiezen. De eigenaars zetten geld in op hun eigen hanen, maar ook de aanwezige locals sluiten weddenschappen. Het is erg leuk om te zien hoe de locals hier in de gevechten opgaan en hoe de voorbereiding ervan is. De gevechten zelf zijn een beetje bizar, de hanen springen tegen elkaar op en proberen met hun poten de ander te raken. Na 15 minuten (of als een van de hanen het eerder begeeft) houdt het gevecht op en moet er worden uitbetaald. Het was zeker de moeite waard om hier een dag langer voor gebleven te zijn.

Op 13 januari hebben we onze reis voortgezet naar Granada. Na op het chaotische "busstation" van Leon eenmaal het goeie busje gevonden te hebben konden we op weg. Deze kleine busjes voor een man of 15 rijden ieder kwartier af en aan. Ook onderweg is het heel normaal om op willekeurige plekken uit te stappen, of juist weer mensen op te pikken. In Managua hadden we een overstap, waar het opnieuw even zoeken was naar de volgende bus. Gelukkig zijn de mensen hier erg behulpzaam en wezen ze ons al in de goede richting. Het instappen in de busjes is ongeveer het enige wat hier wel snel gaat. Zo snel zelfs dat ik er al in zat en John nog bij een kraampje wat water stond te kopen (was het me toch bijna gelukt om hem af te schudden....haha). Hij kon er gelukkig ook nog bij. 's Middags hebben we Granada verkend door een rondrit met paard en koets. Met wat uitleg in voornamelijk spaans was het wel lastig om alles te volgen. Het was wel leuk om het oude station inclusief stoomtrein te zien. Dat is dan ook het enige wat er nog van het treinsysteem over is. De rest (alle rails, treinen, en station) zijn ooit verkocht! Via de klokketoren van een van de kerken hebben we nog mooi van het uitzicht kunnen genieten. Deze klokken beginnen trouwnes op de meest onverwachte tijden te slaan, bijvoorbeeld als je er net onderstaat. Dat galmde nog wel even na....

De tweede dag in Granada zijn we op de fiets wat uit het centrum gereden. Het kerkhof was hier erg apart om te zien. Het is enorm en staat vol met grote grafmonumenten. Vaak zijn dit familiegraven, waarin iedereen wordt bijgezet. De rijkste families hebben vooraan op het kerkhof grote omheinde paleisjes. De minder bedeelden worden verder naar achteren bijgezet in een soort van flat van nissen. Na lunch te hebben gegeten, hebben we een tour over het meer van Granada gehad. De Mombacho vulkaan is 20000 jaar geleden ooit ontploft, en de resen hiervan vormen nu 365 kleine eilandjes in het meer voor de kust van Granada. Op sommige hiervan wonen locals die wat fruit verbouwen, andere zijn van de rijke Nicaraguanen of Amerikanen die er hun villa op hebben gebouwd. Op een andere eilandje hebben we wat apen kunnen zien. Was een erg mooie tour, waarbij we de zonsondergang vanaf het meer hebben kunnen bekijken.

De dag erop zijn we met twee chickenbussen, een boot en een taxi naar Isla de Ometepe gereisd. Dit is een groot eiland bestaande uit twee vulkanen. We hebben een hostel gevonden in Merida, een klein plaatsje aan de voet van de Maderas vulkaan. Deze is niet meer actief en helemaal begroeid met tropisch woud. Na de hele dag reizen was het echter al donker en hebben we hier weinig van gezien. Vanmorgen zijn we met een Amerikagaan hiken naar een 40 meter hoge waterval. Het was een lange weg van hier naar het begin van de trail en op de trail gingen we behoorlijk omhoog. Het lopen in de hete zon maakte het extra fijn om ons onder de koude waterval even op te frissen.

Het is ondertussen al 16 januari en we hebben al heel veel gezien en gedaan. We hebben nu nog twee weken de tijd om costa rica en panama te bezoeken. De afstanden zijn hier niet zo groot, maar het reizen is er toch niet korter om.

Groeten
Johan